Historia druku jest o tyle zakorzeniona w naszej świadomości, co nieprawdziwa. Za jego wynalazcę uważamy Johannesa Gensfleicha (Jana Gutenberga), całkowicie jednak niesłusznie. Owszem – zajął się tym przedsięwzięciem na skale przemysłową, jednak autorstwo ruchomych czcionek jest mu przypisywane nieco na wyrost. Droga do tanich i eleganckich wydruków na kartkach formatu A4, jakie oferuje dziś każda drukarnia offsetowa, była długa i nie zawsze łatwa. Zaczęło się od wynalezienia stempli, pozwalających wytłaczać wzory na glinianych tabliczkach. Później za ich pomocą odbijano barwne wzory na płótnie. Może wydać się nam to śmieszne, ale dla starożytnych było to znaczące zautomatyzowanie całego procesu. I tak, drobnymi krokami – poprzez wynalezienie najpierw papirusu i pergaminu, a potem znacznie tańszego papieru upowszechniło się pismo i sposoby na przyspieszenie jego tworzenia. Wracając do mitów narosłych wokół tego pojęcia – to nie Biblia Gutenberga była pierwszą wydrukowaną książką. Co prawda przyczyniła się bardzo do spopularyzowania drukarstwa, jednak jej protoplastą była powstała w 868 roku Diamentowa Sutra, zwana też Sutrą Diamentowego Ostrza. Dzieło zawiera zbiór mądrości przetłumaczonych z sanskrytu na język chiński. Do jego stworzenia nie mogła posłużyć czcionka ruchoma, ponieważ wynaleziono ją niespełna 200 lat później, również w Chinach. Co prawda źródła nie są zgodne, czy autor wynalazku Bi Sheng był kowalem, czy kupcem – opisują za to szczegółowo cały proces. Znaleźć go można w napisanych przez Shen Kuo Notatkach znad Strumienia Snów, które oprócz tego zawierają obszerny atlas znanego wówczas świata i prekursorską wzmiankę o kompasie magnetycznym. Opisywane rozwiązania nie osiągnęły tak wielkiego rozgłosu, jak Biblia Czterdziestodwuwierszowa, ponieważ stopień skomplikowania znaków chińskich i związanej z tym składni zdania daleko przekracza wyobrażenia przyzwyczajonych do alfabetu łacińskiego, mieszkańców Starego kontynentu.
